"Үгүй" ...

Би томрох тусам аавыгаа дуурайгаад байгаадаа уур хүрч байна. Ялангуяа аавынхаа хүмүүст “үгүй” гэж чаддаггүй занг нь дуурайгаад байгаадаа бүүр ч их дургүй хүрч байна. Хүн нэг юм гуйхаар нь үгүй гэж чадахгүй өөрийнхөө ажлыг алдан барин нөгөө юмыг нь хийж өгнө. Нөгөө хүнээс хариуд нь "баярлалаа" гэдэг үг л сонсоно. Гэхдээ энэнд ч нэг их алдаад байх юм байхгүй л дээ. Хүнээс чин сэтгэлээсээ хэлсэн “баярлалаа” гэдэг үгийг нь сонсох ч сайхан л даа. Би 10 жилдээ ангидаа л хамгийн сурлагатай нь байсан. Яагаад гэвэл надтай өрсөлддөг байсан нөхдүүд бүгд гүнзгий, лицей энэ тэр лүү яваад өгчихсөн. Намайг явах гэхээр ангийн багш жаахан дургүй байсан болохоор би бас л үгүй гэж хэлж чадалгүй ангидаа үлддэг байлаа. Тэгээд л шалгалт болохоор нөгөө тааруухан сурлагатнууд чинь ар өврөөс хатгаад л энийг бодоод өгчих гээд л гуйна. Бас л үгүй гэж чадахгүй тэрийг нь бодоод өөрийнхийгөө бодож амжихгүй тааруухан дүн авах тохиолдол гардаг л байлаа. Одоо тэр үед надаар тэгэж шалгалтан дээр бодлого бодуулж муу дүн авахаас аврагдаж байсан нөхдүүд хаана ч явдаг юм бүү мэд. Одоо таарсан ч тэд нар намайг таних ч үгүй байх. Бүүр конкурсэн дээр хүртэл хүүхдийг хуваарьтай болгож л явсан. Тэр хүүхэд ноднин намайг танихгүй юм шиг дээгүүр хараад л зөрж байна лээ. За тэр хүнд тус болоод дараа нь нөгөө хүн мартах ч яаахав нэг их сүртэй юм биш. “Үгүй” гэж хэлж чаддаггүйн нэг том гай бас байна аа. Би саяхан 10 жилийн ангийнхаа нэг найзад хэдэн компьютер засч өгөөд 10 цаас авсан. Тэгээд тэр найзтайгаа, бас 10 жилийн бас нэг найзтайгаа 3 уулаа заал авахаар болоод гарсан чинь нөгөө найзын маань дээд сургуулийн нэг найз нь цуг тоглоё гээд тэгээд 4 үүлээ заал авлаа. Сайхан ч тоглолоо. Тэгээд гараад явж байтал нөгөө дээд сургуулийн найз нь нэг юм ууя гээд надаас асуулаа. Би ч үгүй гэж хэлж чадалгүй “даврахгүй л бол болно шд” гэсэн чинь нөгөө нөхөр нэг юм авлаа. Ууж дуусаад нөгөө гарууд ахиад давардаг байна шд. Дотроо дургүй хүрсэн ч гэсэн одоо яах вэ дээ удаан уулзаагүй 10 жилийн найз маань гуйгаад байхад яаж ч чадсангүй дараагийн юмыг нь би авсан. Тэгээд л 10 цааснаас маань заал 1000, архи авсан 3000, таксидсан 2000 гээд надад ердөө л 4 цаас л үлдсэн. “Үгүй” гэж чадахгүйн гай гэж... Намайг бага байхад манайх боломжийн амьдралтай айл шиг л айл байсан. Би ч хүүхдүүдийн хэрэглэдэг бүгдийг л хэрэглэдэг байсан. Унадаг дугуй, компьютер тоглоом гээд л... Даан ч манай аав архинд орж эхэлсэн. Бас л нөгөө “үгүй” гэж хэлж чаддаггүйгээсээ болж. Манай аав техникийн талын мэдлэг сайтай. Баганууртаа л юм засахдаа “number one” байсан юм. Хүмүүс гуйгаад юм аа засуулаад дараа нь түүнийхээ хариуд архи өгдөг. Тэр үед аав маань бас Багануурын анхны телевиз болох “Ноён ТВ”-ийг санаачлан байгуулсан юм. Тэгээд бас хүмүүс гуйж бичлэг энэ тэр хийлгээд бас л архи өгдөг байсан. Амьдрал дампуурч эхэлсэн. Тэгсээр байгаад бүүр намайг 9-р ангид байхад манайх байраа зараад гэр хороолол руу нүүсэн. Тэр үед надад ямар хэцүү байсан гэж санана. Би юу ч хийж чадахгүй бацаан мод хагалах гэж байж гараа аймар цавчсан. Одоо болтол би гар дээрээ том соривтой тэр нь даарахаар өвддөг. Би ёстой аавд маань архи өгсөн хүмүүсийг бүгдийг нь алах юмсан гэж боддог байсан. Миний амьдралыг ийм хүнд хэцүү болгосон тэр хүмүүсийг үнэхээр их үзэн яддаг байлаа. Гэхдээ хамгийн гол буруутай нь аав маань шүү дээ. Тэр хүмүүст “үгүй” гэж хэлж чадахгүй архинд орж л байдаг. Миний аав бол сайхан сэтгэлтэй сайн хүн, би аавыгаа энэ бүгдэд буруутгадаг ч гэсэн би аавдаа их хайртай. Одоо бол миний амьдрал өөр болсон миний амьдрал ганцхан надаас л шалтгаалах болсон. Би л аавын алдааг давтахгүй бол болоо. Гэтэл дуурайгаад байгаа нь надад хэцүү л санагддаг. Гэхдээ миний ирээдүй гэрэлтэй байна. Бүх юм сайхан болно.